Βρεθηκα τις προάλλες να συζητώ με το διευθυντή της ψυχιατρικης κλινικης ατην οποια και εργάζομαι.
Μιλούσαμε για τους ασθενείς μας, για τη συμπεριφορά τους και για τα οσα εκεινοι μαθαινουν σε εμας.
Συνήθως διδονται τα ευσημα στο ιατρικό νοσηλευτικό προσωπικό, μα πολλακις αγνοείται μια αλήθεια.
Οταν η όποια θεραπεια ειναι επιτυχής αυτο ειναι αποτελεσμα και του ιδιου του ασθενους και της επιθυμιας του να βοηθήσει τον ευατο του σε συνςργασια με εμας.
Υπάρχουν φορες οπου στην μικρη φαινομενικα τους δυσκολία, οπου π.χ ενδεχομένως δεν κοιμηθηκαν καλα το βραδυ,
χτυπανε την πορτα του γραφειου μας και το θετουνε οι ιδιοι πρωτίστως ως θεμα συζήτησης.
Ειναι εκεινοι οι οποιοι πολλες φορες μας μαθαίνουν την αξια των απλων πραγμάτων. Χαίρονται με τα απλα ισως γιατι δςν μπορούν και να χαρουν με ολα αυτα τα φαντασμαγορικα και μεγαλοπρεπή οπου ολοι εμεις εξω χαιρόμαστε τοσο πολυ οπου μελημα μας ειναι η δημοσίευση τους στα social media.
Προφανώς και ειμαστε στην αγκαλια της τεχνολογίας και της διαδικτυακής αλληλεπιδρασης,
αλλα να,
θαυμαζω και χαιρομαι αυτους τους ανθρώπους,
τους ασθενείς μας,
οι οποιοι παρα την πληθώρα των προβληματων τους, δεν ξεχνάνε να φροντίσουν τους ευατους τους,
δεν ξεχνάνε να χαρισουν το βλεμμα τους στον ήλιο.
Eleni Krikeli 